3. Energia

      Moje życie dla wszystkich wydaje się proste — jest proste. Życie Azuri jest proste. Ale gdy to mnie dopada, gdy to przejmuje nade mną kontrolę, gdy to mnie okręca, dusi, krępuje — nie jestem już tą samą osobą. Trudno jest mi w ogóle stwierdzić cokolwiek o tym stanie. Jedno jest pewne — nie jestem wtedy sobą.

2. Nieznajoma

      Każdego wieczoru, każdej nocy, kiedy choć odrobina księżyca widniała na niebie wypełnionym smogiem, nie czułam się komfortowo. Stres ściskał mi żołądek. Nie mogłam usiedzieć w miejscu. Nie wiedziałam, co chcę ze sobą zrobić. A co chcę? Wyjście ze znajomymi musiałam zostawiać na weekendy, a oficjalnym powodem były chęci polepszenia ocen. Więc zostaje telewizja, komórka, lekcje, drzemka, a może wyżerka? Dosłownie fiksowałam z bólu. Czasem myślałam, że pewnego wieczoru rozsadzi mi czaszkę. Z nocy na noc ból towarzyszący tej nietypowej przemianie mojego narządu słuchu, malał, a ja potrafiłam skupić swe myśli na chociażby użalaniu się nad sobą. Kolejnym szczęściem w nieszczęściu był fakt, iż kocie uszy były małe. Nie, ja wcale sobie tego nie wmawiałam… były porównywalne z moimi ludzkimi, tyle, że brązowe… i nieco wyżej… właściwie to szatynowe. Niemal niewidoczne pośród moich naturalnych, rozpuszczonych włosów. Mimo tego wszystkiego, wieczorami po mieszkaniu wolałam chodzić w kapturze lub w czapce. Mamuśka nie zauważyła tej zmiany, bo wcześniej też często tak paradowałam.

1. Zapoznanie

      Proszę o przeczytanie prologu jako pierwszego: http://tylko-szalone-sny.blogspot.com/2017/11/prolog-obca-sciezka.html

      Z początku byłam zwyczajną dziewczyną. Bez problemów wykraczających poza możliwości "rozhisteryzowanych nastolatek z kompleksami" — jak to mawiała moja mama, a ja się z nią nigdy nie zgadzałam i nie miałam zamiaru zmieniać mojego poglądu na tę sprawę. Moje dotychczasowe życie wkrótce miało się okazać wręcz idealne w porównaniu z tym, z czym miałam się w przyszłości zmierzyć. Niestety — jak to często bywa — trzeba coś wpierw stracić, aby to docenić. Typowe, co nie? Wszystko się zmieniło w jedną noc... nawet nie pamiętam, czy to była pełnia, czy też nów — wtedy nie miało to dla mnie większego znaczenia. Zaczęło się to mniej więcej tak:

      — Wychodzę i nie wiem, kiedy wrócę! — wykrzyknęłam, sznurując pośpiesznie swoje glany.
      — W takim razie pozwól, że cię oświecę. — Usłyszałam nieco ironiczny głos z kuchni. — Przed dziesiątą!
      Oczywiście miała na myśli dziesiątą po południu.
      Nie zwracając zbytniej uwagi na słowa swojej rodzicielki, zatrzasnęłam drzwi za sobą. Wyszłam pośpiesznie z bloku i zamierzałam się przejść do parku w celach rekreacyjnych. Samo dojście do niego w dobrym tempie trwa jakieś czterdzieści minut, lecz mi się nie spieszyło — musiałam się nieco odstresować. Jutro miały być wyniki ze sprawdzianu. Jestem pewna, że mama zapyta się mnie pewnego dnia, gdy już dowie się o kilku negatywnych ocenach: "Dlaczego zamiast się uczyć, to spacerujesz po parku?"

Początek

      Wszystko ma swój początek i koniec, a jak widać, to jest dopiero początek tego bloga.
Został on stworzony dzięki nieustannej motywacji ze strony osoby, którą nazywam Nokta(pozdrawiam). Dzień w dzień pisała mi coś w stylu: "No i co z blogiem?"
     No i blog jest. Będą się tu pojawiać opowiadania o tematyce fantastycznej, czyli na pewno będą magiczne jak i dziwne stwory. W dalszej przyszłości bloga, opcjonalnie portale, jakieś duże gady(latające..). Jak na razie, nie będę pisać dwóch oddzielnych fabuł... wpierw wprowadzę was w pierwszą. Będzie w pewnym stopniu fan fictionem... aczkolwiek wszystko, co się wydarzy, mogło się wydarzyć na prawdę, więc trudno to nazwać "fan fiction" - a nawet jeśli, będzie tego niedużo i na pewno was nie zniesmaczy. :3
      Mam nadzieję... że ty zabłąkany wędrowcu, dobrze spędzisz czas czytając tego bloga.

Pozdrawiam. :x