Epilog

„I've been reading books of old

The legends and the myths
Achilles and his gold
Hercules and his gifts
Spiderman's control
And Batman with his fists
And clearly I don't see myself upon that list”

The Chainsmokers — Something Just Like This ft. Coldplay

      Zaspane, wątłe słońce poranka wślizgnęło się pomiędzy wysokie bloki, szklane wieżowce, wszechobecne bilbordy, przesiąkając na ulice, które zaczynali już zapełniać ludzie, klaksony samochodów i trzask zamykanych drzwi charakterystycznie żółtych taksówek. Wkradało się przez okna do wszelkiego rodzaju pomieszczeń. Jednak — jak to miało w zwyczaju — ominęło nasz sklep. Można by powiedzieć, że byliśmy zwróceni ku złej stronie świata.

21. Harlem – stacja sto dwudziestej piątej ulicy

     Ocknęłam się, straciwszy równowagę na stromych schodach, prowadzących w głąb stacji metra. Słony zapach budek z jedzeniem soul, wciąż tu dochodził, przypominając mi, aby chwycić się za balustradę. Jej chłód już mnie nie pobudzał. Powieki ciężko opadały w dół. Zakaszlałam, próbując złapać dech. Klatka piersiowa unosiła się chaotycznie, pomimo moich starań, by ustatkować jej ruch. Opuściłam rozgrzaną głowę, a rozszarpane włosy zawirowały mocniej, kiedy metro odjechało ze świszczącym hukiem.

     Po kilkunastu oddechach, zaczął mnie już przenikać chłód. Mamrocząc do siebie, by nie zasnąć, sięgnęłam monotonnymi ruchami po bluzę, którą gwałtem uprzednio wsadziłam do torby. Dramatycznie się zataczając w dół i jęcząc, błagając o odzyskanie całkowitej świadomości, naciągnęłam ją na siebie, niezbyt przekonana, że zmieni to cokolwiek.

20. Jak zaczarowana

     Rozgadałam się po zajęciach na korytarzu, że przejdę się dziś do Mt Morris, czy też parku Marcusa Gravey’a. Stacja sto dwudziestej piątej ulicy ma naprawdę ładne kafelkowe wykończenie, nie sądzicie? Nawey Ayami Akatu, zerkając na mnie znad ramienia Amandy, wykazywała szczere zafascynowanie moją gadatliwością. Byłam bliska wysłania wiadomości do Dylana o podobnej treści, ale szybko dotarła do mnie realizacja — on z Ethanem i ja w parku — to nie jest dobre połączenie, a do tego cała inna chmara istot… stworzyłabym istny trójkąt bermudzki w sercu Nowego Jorku.

19. Hol

     Nokta wyglądała za Charlotte przez szybę w sklepowych drzwiach, a ja siedziałam osłupiała z przewrotnej natury wiedzy. Jeszcze kilka zdań temu, nawet nie zwróciłabym na nią uwagi, nawet jakbym otarła się o nią ramieniem.

     — Musisz iść. — Zerwał się ze swojego miejsca Ethan, poganiając mnie, machając chaotycznie rękoma. — Zanim się zorientuje, że coś jest nie tak i cię tam nie ma!

     — Gdzie? — Wstałam trochę skołowana.

     — W szkole!?

     — Daj jej torbę, jakąkolwiek. — Otworzyła odrobinę drzwi, aby się usunąć w narastającą rzekę ludzi na chodniku.

     — Śmigaj. — Ledwo dotarło do mnie, co powiedział, kiedy niemal przemocą wypchnął mnie na zewnątrz i wepchnął w moje osłupiałe palce jakąś starą torbę na ramię.

     — A więc… co mam zrobić?

18. Brat chłopaka jego siostry

     — Kawy, herbaty? — zapytał troskliwie Ethan, usadawiając nas przy ladzie kasjerki.

     — Wody.

     Klasnął raz, jakby poganiając sam siebie, kiedy zniknął na zapleczu, z którego przyniósł dwa krzesła. Obydwa miały okrągłe, liczne niebieskie obwódki, które zapewne odbiły się od jakiegoś wiaderka z farbą. Nokta swoje siedzisko odsunęła bardziej do tyłu. Spojrzałam na nią pytająco, ale skutecznie unikała ze mną kontaktu wzrokowego.

     Podniosłam wzrok na ściany i sufit, błądząc po nich bez celu. W pewnym momencie musiałam zacząć się bujać, bo kiedy postawił przede mną szklankę, obróciłam się już w istne wahadło.

     — A on wyjdzie kiedyś z tego zaplecza? — doszedł mnie poirytowany głos zza mojego ramienia.